Wat als jij en je partner niet op 1 lijn zitten? Wat doe je dan? Opvoeden valt niet altijd mee. Je wordt vaak persoonlijk en emotioneel uitgedaagd door je kind. Hij stelt je vragen waarop je niet meteen weet wat je moet antwoorden. Of hij heeft emoties waar je niet meteen raad mee weet. En dan heb je ook nog je partner die dezelfde uitdagingen heeft en hier misschien heel anders dan jij mee omgaat. Hoe combineer je dit samen tot een harmonieus geheel? Dit vraagt veel afstemming, samenwerking, communicatie, niet bang zijn om elkaar te challengen, niet bang zijn om dingen bespreekbaar te maken. En altijd met hetzelfde doel voor ogen; een gelukkig gezin met gelukkige kinderen.
Hoe doe je dat dan?
Als jij en je partner niet op één lijn zitten, is het in ieder geval heel belangrijk dat je dit bespreekt waar de kinderen NIET bij zijn. Kleine mensen hebben grote oren, dus ook door de muren heen kan afgeluisterd worden. Het is echter wel belangrijk het bespreekbaar te maken. Doe je dit niet, dan worden kleine dingen groot totdat ze onoverkomelijk gaan lijken. Geef dus bij je partner aan waar je het niet mee eens was en probeer er samen uit te komen. Vaak heeft een partner een reden voor zijn of haar gedrag die jijzelf niet had bedacht en die een hele hoop verklaart. Dit weet je niet als je de vraag niet stelt. En het doel is van elkaar te leren en samen te groeien in het opvoeden en ouderschap.
Een goed gesprek
Het kan eng zijn om te vertellen wat je niet goed vond gaan. Kritiek wordt meestal niet gewaardeerd en zeker niet als het om zo’n emotioneel onderwerp gaat als jullie eigen kind. Hoe voer je dan toch een constructief gesprek? Wees vooral nieuwsgierig en luister. Probeer zo min mogelijk te oordelen en zoveel mogelijk vanuit je eigen gevoel te praten. Het helpt bijvoorbeeld als je aangeeft wat je zag gebeuren en jouw gevoel daarbij aangeeft. ‘Vandaag gebeurde dit en zag ik ons kind schrikken/huilen/boos worden. En ik had zelf het gevoel dat dit niet is wat wij willen/dat als het anders was gegaan we meer bereikt hadden? Hoe zie jij dat? Wat gebeurde daar?’ Door een open en nieuwsgierige houding geef je je partner ruimte om hetzelfde te doen. Hij of zij zal minder geneigd zijn de verdediging op te moeten zoeken en het idee hebben zich te moeten verantwoorden. Jullie zijn allebei volwassen mensen, dus je hoeft geen verantwoording aan de ander af te leggen voor je gedrag. Je bent het wel aan elkaar verplicht dat je rekening houdt met de ander en zijn/haar kijk op opvoeden en ouderschap.
Samen opvoeden
Vroeger was er nog een duidelijke rolverdeling in het opvoeden en dat maakte het misschien allemaal wat simpeler. Tegenwoordig zijn de relaties gelijkwaardiger en hebben we dus de taak om de ander te horen en te luisteren om vervolgens gehoord te worden en je eigen grenzen en wensen aan te geven. Omdat bij het opvoeden heel veel emoties komen kijken, kan het lastig zijn om geduld en kalmte te bewaren als je iets ziet gebeuren wat volgens jouw gevoel niet kan of anders had gekund. Ook dan is het een hele uitdaging om zelf niet gelijk in emotie te schieten, maar eerst te kijken naar wat gebeurt er, wat vind ik ervan en hoe kunnen we dit samen beter doen. Vervolgens ga je vanuit die gedachte het gesprek (later) aan.
Reageer nooit gelijk op wat je ziet gebeuren
In the spur of the moment gebeuren de meest nare dingen. Tot 10 tellen heeft dus echt een functie. Het voorkomt dat je achteraf moet zeggen ‘Ik had het niet zo bedoeld. Ik had het anders moeten doen.’. Houd in gedachten dat de situaties die zich voordoen voor jullie allebei een leermoment zijn. En al doende leert men. Beoordeel je partner dus niet te streng, maar zie het als een gezamenlijk leermoment. Jij bent niet beter en je partner ook niet. Jullie hebben een gelijkwaardige relatie; allebei met dezelfde verantwoordelijkheid en doel. Maar dat moet je wel samen blijven willen doen!
Volgende week gaan we het hebben over gescheiden ouders en hoe je opvoeden dan samen doet. Kijk voor meer informatie op onze website